لابیرنتیت چیست؟

لابیرنتیت یک عفونت گوش داخلی است که می تواند بر تعادل و شنوایی فرد تأثیر بگذارد. ممکن است زمانی رخ دهد که سرماخوردگی، آنفولانزا یا عفونت گوش میانی به گوش داخلی سرایت کند.گوش داخلی دارای سیستمی از لوله ها و کیسه های پر از مایع است که لابیرنت نامیده می شود.

در داخل گوش داخلی، حلزون گوش اطلاعاتی در مورد صدا جمع آوری می کند. اندام های دهلیزی اطلاعاتی در مورد حرکت و تغییرات در فضا جمع آوری می کنند. همه اینها به ایجاد حس تعادل کمک می کند. هشتمین عصب جمجمه ای تمام این اطلاعات را از گوش داخلی به مغز می فرستد.

لابیرنتیت باعث التهاب می شود که می تواند بر ساختارهای این قسمت از گوش تأثیر بگذارد و جریان اطلاعات حسی از گوش به مغز را مختل کند. این اختلال می تواند منجر به طیف وسیعی از علائم، از جمله سرگیجه، سرگیجه، و حتی کاهش شنوایی شود.

عفونت های ویروسی شایع ترین علت عفونت گوش میانی هستند، اما این عارضه گاهی اوقات می تواند ناشی از عفونت باکتریایی باشد.

در حالی که هر دو نوع عفونت می توانند علائم مشابهی ایجاد کنند، لابیرنتیت باکتریایی به طور کلی شدیدتر از لابیرنتیت ویروسی است. درمان این دو بسیار متفاوت است، بنابراین مهم است که فرد تشخیص صحیح را از پزشک دریافت کند.

علائم بیماری عفونت گوش میانی به سرعت ظاهر شده و درطی چند روز تشدید می‌شود. سپس این علائم دوباره ناپدید می‌گردند. اما زمانی که سر خود را بطور ناگهانی تکان می‌دهید همچنان علائم را حس خواهید کرد.معمولا التهاب گوش میانی با درد همراه نبوده و علائم آن عبارتند از:

• سرگیجه دورانی
• از دست دادن تعادل
• عدم توانایی در تمرکز
• تهوع و استفراغ
• وزوز گوش 
• از دست دادن شنوایی با فرکانس بالا در یک گوش
• مشکل در ثبات دید

علائم شما ممکن است از خفیف تا شدید متغیر باشد. در بسیاری از افراد، این علائم طی چند هفته از بین می روند. برخی دیگر علائمی دارند که بیشتر طول می کشد. و علائم عصبی مانند سردرد شدید، مشکلات گفتاری، یا از دست دادن حرکت بازو یا پا ایجاد نمی کند.

انواع لابرینت

لابیرنتیت ویروسی

بیشتر موارد لابیرنتیت به دلیل عفونت های ویروسی مانند سرماخوردگی یا آنفولانزا است که به گوش داخلی سرایت می کند. لابیرنتیت ویروسی معمولاً منجر به سرگیجه ناگهانی، تهوع و استفراغ می شود. گاهی اوقات به کاهش شنوایی نیز منجر می شود.

لابیرنتیت ویروسی معمولاً خود به خود از بین می رود. هدف داروهای این شکل از لابیرنتیت تسکین علائمی مانند سرگیجه و حالت تهوع است.

لابیرنتیت باکتریایی

این نوع عفونت به دو طریق اتفاق می افتد:

– باکتری موجود از گوش میانی سمی تولید می کند که به گوش داخلی سرایت می کند و باعث تورم می شود.
– عفونت در استخوان های بافت اطراف گوش داخلی وجود دارد. این عفونت سمی تولید می کند که باعث بروز علائم می شود.
عفونت مزمن گوش میانی باعث این عارضه می شود. یک نوع حاد و غیر متداول لابیرنتیت زمانی رخ می دهد که میکروب ها از بیرون گوش به لابیرنت حمله می کنند. مننژیت باکتریایی هم می تواند این وضعیت را به وجود آورد.

چگونه التهاب گوش میانی تشخیص داده می شود؟

ارائه دهنده مراقبت های بهداشتی شما در مورد سابقه سلامتی شما می پرسد. ممکن است معاینه فیزیکی نیز داشته باشید. این ممکن است شامل تست های شنوایی و تعادل باشد.

همچنین شامل معاینه سیستم عصبی شما می شود. بسیاری از بیماری های عصبی و سایر بیماری ها می توانند باعث سرگیجه و سرگیجه شوند. ممکن است نیاز باشد ارائه دهنده شما این موارد را رد کند.

هیچ آزمایشی برای عفونت گوش میانی وجود ندارد. اما ممکن است ارائه دهنده شما از شما بخواهد آزمایش تصویربرداری انجام دهید. این می تواند به رد سایر علل علائم شما مانند سکته کمک کند.

درمان لابیرنتیت

علائم را می‌توان با دارو تسکین داد، ازجمله:

آنتی‌هیستامین‌

داروهایی که می‌توانند گیجی و حالت تهوع را کاهش دهند

داروهای آرام‌بخش

کورتیکواستروئیدها

اگر عفونت فعال داشته باشید، احتمالاً پزشک آنتی‌بیوتیک تجویز می‌کند

چه زمانی باید به پزشک مراجعه کرد؟

فرد باید به محض ظاهر شدن علائم عفونت گوش میانی به پزشک مراجعه کند. لابیرنتیت می تواند بدون درمان برطرف شود، اما تعیین علت این عارضه کلیدی برای جلوگیری از عوارض طولانی مدت است.

پزشک می تواند تشخیص دهد که آیا عفونت ویروسی یا باکتریایی مسئول علائم است. آنها ممکن است برای لابیرنتیت باکتریایی آنتی بیوتیک تجویز کنند.

حتی اگر لابیرنتیت به خودی خود برطرف شود، ایده خوبی است که از پزشک بخواهید تا ارزیابی کند که آیا این بیماری باعث آسیب دائمی شده است یا خیر.