گرچه افراد معدودی به تمام صداها کاملاً فاقد حساسیت هستند. اما افراد بسیاری به قدر کافی دچار اختلال هستند که درک گفتار را کاهش دهد یا مانع از آن شود.
انواع ناشنوایی ، ناشنوایی انتقالی و ناشنوایی عصبی است.
بیماری‌ها و عفونت‌های رشد استخوان توموری می توانند مانع از آن شوند که گوش میانی امواج صوتی را به طور مناسبی به حلزون گوش انتقال دهد. نتیجه آن ناشنوایی انتقالی یا ناشنوایی گوش میانی است که گاهی موقتی هست . این یکی از انواع ناشنوایی است که اگر این نوع ناشنوایی ادامه یابد میتواند با جراحی یا با سمعک هایی که محرک را تقویت می کنند اصلاح شود.
چون افراد مبتلا به ناشنوایی انتقالی ون گوش و عصب شنوایی سالم دارند صدای خودشان را که از طریق استخوانهای جمجمه مستقیماً به حلزون گوش انتقال می‌یابد و گوش میانی را دور می‌زند به راحتی می شنوند. چون آنها صدای خودشان را به وضوح می شنوند ممکن است دیگران را به من من کردن یا خیلی آرام صحبت کردن متهم کنند.
ناشنوایی عصب یا ناشنوای گوش درونی یکی از انواع ناشنوایی است که از صدمه دیدن حلزون گوش و یا سلول های مویی یا عصب شنوایی ناشی می شود. این نوع ناشنوایی می تواند با هر درجه روی دهد. و ممکن است یک قسمت از حلزون گوش محدود شود که شنیدن برخی فرکانس ها و فرکانس های دیگر را مختل می سازد. ناشنوایی عصبی می تواند ارثی باشد می تواند از بیماری ناشی شود یا میتواند از قرار گرفتن در معرض صداهای بلند حاصل شود.
برای مثال بسیاری از سربازان ، کارگران ساختمانی و تماشاچیان موسیقی راک بلند، خود را در معرض سطوحی از صداها قرار می دهند که به سیناپس ها و نورون های سیستم شنوایی صدمه می زنند.
ناشنوایی عصبی اغلب موجب زنگ زدن گوش میشود.
راه های پیشگیری از انواع ناشنوایی
۱.از قرار گرفتن طولانی‌مدت در معرض صدای بلند خودداری کنید.
۲.در صورت وجود بیماری‌های زمینه‌ساز ناشنوایی، خصوصاً عفونت‌های گوش و مشکلات آلرژیک و تنفسی، به پزشک مراجعه کنید.
۳.از مصرف طولانی‌مدت یا مصرف مقادیر بالاتر از دوزهای طبیعی داروهایی که باعث ناشنوایی می‌شوند خودداری کنید.
