برای تشخیص بیماری ام اس با ما همراه باشید
بیماری ام اس، یک بیماری خود ایمنی مزمن و پیشرونده است که بر سیستم عصبی مرکزی تاثیر می گذارد. ام اس زمانی اتفاق می افتد که سیستم ایمنی به میلین حمله می کند. میلین برای محافظت و عایق کردن اعصاب مهم است، به طوری که پیام های الکتریکی که مغز به بقیه بدن ارسال می کند، به سرعت و کار آمد حرکت کند.
محققان می‌گویند که همه افراد مبتلا به ام اس دارای علائم یکسانی نخواهند بود. به علاوه در دوره‌های مختلف بیماری ممکن است بیمار شاهد بدتر شدن یا بهبود علائم خود باشد در ادامه مقاله با ما همراه باشید تا تشخیص بیماری ام اس و عوارض آن را بررسی کنیم.
تشخیص بیماری
تشخیص بیماری ام اس باید فقط توسط متخصصین مغز و اعصاب انجام شود. وقتی به پزشک مراجعه کنید و نشانه‌های ام‌اس را با او در میان بگذارید، بعد از معاینه، پزشک آزمایش‌های تشخیصی تکمیلی درخواست می‌کند تا از تشخیص ام‌اس مطمئن شود. تشخیص این که علائم مربوط به بیماری ام‌اس است یا بیماری‌های دیگر گاهی سخت است و نیاز به آزمایش‌های مختلفی دارد. گاهی تشخیص قطعی ممکن است ماه‌ها طول بکشد.
آزمایش خون
آزمایشات خون بخشی از مراحل اولیه است که دکتر میتواند با توجه به نتیجه آن بیماری های دیگر را رد کند . آزمایش های خون نمی تواند به تشخیص حتمی MS کمک کند.
آزمایش MRI
این آزمایش جریان خون را در مغز همچنین امواج رادیویی و میدان مغناطیسی برای بررسی محتوای نسبی آب در بافتهای بدن بررسی می کند تا دریابد هنگام انجام بعضی کارها کدام مناطق فعال می شوند. فرد ابتدا روی یک تخت صاف دراز می کشید که به داخل اسکنر منتقل شده است.
بسته به قسمتی از بدن که با توجه به بیماری اسکن می شود، ابتدا سر یا پاها به داخل اسکنر منتقل می شود. نکته مهم این است که در طول اسکن MRI خود تا حد امکان ثابت بمانید.
اغلب موارد انجام این تست، حداقل ۱ ساعت طول می کشد. باوجودیکه این تست کاملاً بدون درد است ولیکن به برخی افراد به خاطر ترس از درون محفظه بسته قرار گرفتن دست می دهد و در صورت لزوم پزشک مسکن یا آرام بخش تجویز می کند .
تست پتانسیل برانگیخته
پتانسیل های برانگیخته برای اندازه گیری فعالیت الکتریکی در نواحی خاصی از مغز و نخاع استفاده می شود. فعالیت الکتریکی با تحریک مسیرهای عصبی حسی خاص تولید می شود. کاربرد دیگر این تست ها با ترکیب سایر تست های تشخیصی برای کمک به تشخیص اختلالات عصبی استفاده می شوند.
پونکسیون کمری
اگر تنها یک حمله بالینی وجود داشته باشد، یک سوراخ کمری که نمونه‌ای از مایع مغزی نخاعی (CSF) را می‌گیرد نیز میتواند کمک کند. این روش به رد سایر انواع عفونت ها که ممکن است باعث پاسخ ایمنی شوند کمک می کند.
در طی این روش یک سوزن به پشت بدن جایی بین مهره ها و داخل کانال نخاعی وارد می شود. این سوزن توخالی، نمونه ای از مایع مغزی نخاعی (CSF) را برای آزمایش جمع آوری می کند. تعداد گلبول های سفید خون در مایع مغزی نخاعی افراد مبتلا به MS می تواند تا هفت برابر بیشتر از حد نرمال باشد. با این حال، این پاسخ های غیر طبیعی سیستم ایمنی نیز می تواند به علت سایر شرایط ایجاد شود.
تشخیص بیماری ام اس در افرادی که بیماری پیشرونده دارند، می تواند دشوارتر باشد. در این موارد، آزمایشات بیشتر با تجزیه و تحلیل مایع نخاعی، پتانسیل های برانگیخته و تصویر برداری اضافی ممکن است مورد نیاز باشد.
عوارض بیماری ام اس
بیماری ام اس یک بیماری مادام العمر است که می تواند بر سلامت کلی بیماران تأثیر بگذارد. عوارض بیماری ام اس می تواند قسمت های مختلف بدن از چشم تا مثانه، حتی پاها را درگیر کند. همه بیماران عوارض ناشی از بیماری را تجربه نمی کنند. با این حال، برخی از عوارض در بسیاری از افراد مبتلا به MS مشترک می باشند از جمله :
- اسپاسم و سفتی عضلات
- عفت بینایی : در بسیاری از موارد، مشکلات بینایی موقت یا خود محدود کننده هستند و احتمالا از التهاب عصبی یا خستگی عضلات چشم ایجاد می شوند.
- مشکلات گوارشی مانند اسهال یا یبوست
- کم شنوایی
- اختلال در عملکرد جنسی : اختلال عملکرد جنسی، مانند مشکل تحریک و یا ارگاسم، در افراد مبتلا به بیماری ام اس رایج است. این امر می تواند ناشی از آسیب عصبی یا مشکلات عاطفی مربوط به MS مانند افسردگی یا عزت نفس پایین باشد.
- تغییرات ذهنی همچون فراموشی و یا عدم تمرکز
- بی حسی و مور مور شدن مداوم در اندام‌ها یا صورت
- افسردگی
- سرگیجه و تشنج
مشاهده‌ی صرف این نشانه‌ها به معنی این نیست که صد درصد مبتلا به بیماری ام‌اس هستیم. گاهی این علائم در افراد سالم هم دیده می‌شود. داروهایی که در حال حاضر برای بیماری ام اس مطرح می شوند با جلوگیری از حمله ها و کاهش سرعت پیشرفت بیماری، کمک کننده هستند.
عوامل خطر بیماری ام اس
- سن : ام اس ممکن است در هر سنی رخ دهد، اما شروع آن معمولا در حدود ۲۰ و ۴۰ سالگی رخ می دهد. با این حال، افراد جوانتر و مسن تر می توانند تحت تأثیر قرار گیرند.
- سابقه خانوادگی : اگر یکی از اعضای خانواده شما مبتلا به بیماری ام اس باشد، شما در معرض خطر بیشتری برای ابتلا به این بیماری هستید.
- استرس یا خستگی بیش از حد جسمی و روحی
- مواجهه با برخی از میکروب‌ها و ویروس‌ها در دوران کودکی
- سیگار کشیدن : سیگاری هایی که یک رویداد اولیه از علائمی را تجربه می کنند که ممکن است نشانه بیماری ام اس باشد، احتمال بیشتری نسبت به غیرسیگاری ها برای ابتلا به یک رویداد دوم که تایید کننده ام اس عود کننده و فروکش کننده است را تجربه می کنند.
- ویتامین D : داشتن سطوح پایین ویتامین D و قرار گرفتن کم در معرض نور خورشید با خطر بیشتر ابتلا به ام اس مرتبط است. یک فرد 80 تا 90 درصد ویتامین D خود را از قرار گرفتن در معرض نور خورشید و بقیه را از طریق غذا دریافت می کند. منابع غذایی ویتامین D عمدتاً ماهی های چرب مانند سالمون یا ساردین، جگر گاو، پنیر و غذاهای غنی شده با این ویتامین مانند شیر هستند.
- مصرف بیش از اندازه نمک در غذاهای خود
- بیماری های خود ایمنی : برخی بیماری های خود ایمنی در صورت داشتن سایر اختلالات خود ایمنی مانند بیماری تیروئید، کم خونی خطرناک، پسوریازیس، دیابت نوع ۱ یا بیماری التهابی روده، خطر ابتلا به ام اس کمی بیشتر است.
برای آشنایی با سرطان دهانه رحم اینجا کلیک کنید.
