پیری زیستی
پیری زیستی نتیجه مرکب چندین عامل است که برخی در سطح DNA بخشی دیگر دسته سلول ها و عوامل دیگر در سطح بافت ها و اندام ها و کل ارگانیزم عمل می کنند صدها نظریه وجود دارد که نشان می‌دهد آگاهی ما هنوز ناقص است.
برای مثال یک عقیده رایج به نام نظریه فرسودگی این است که بدن در اثر استفاده فرسوده میشود. اما بین فعالیت جسمانی و مرگ زود هنگام ارتباطی وجود ندارد بر عکس ورزش منظم عمر طولانی تر و سالم تری را در افراد پیش بینی می کند.
پیری زیستی در سطح DNA و سلول های بدن
توجیهات کنونی درباره پیری زیستی در سطح DNA و سلول‌های بدن دو نوع است یک آنان که بر تأثیرات برنامه ریزی شده ژن های خاص تاکید دارند دو آنهایی که بر تاثیرات تراکمی رویدادهای تصادفی که به مواد ژنتیکی و سلولی آسیب می رسانند تاکید می ورزند.
هر دو دیدگاه تایید شده اند امکان دارد سرانجام ثابت شود که ترکیب این دو درست است.
تحقیقات خویشاوندی که نشان می‌دهد عمر طولانی یک سفت خانوادگی است از پیری برنامه‌ریزی شده به صورت ژنتیکی حمایت می کنند افرادی که وارد ترین شان عمر طولانی داشتند بیشتر عمر می کنند و در طول عمر دوقلوهای همانند بیشتری از دوقلوهای ناهمانند وجود دارد.
همچنین مطالعه کند: حداکثر عمر انسان
برنامه ریزی ژنتیکی برای درمان پیری زیستی
یک نظریه ((برنامه ریزی ژنتیکی)) از وجود ((ژن های پیری)) که تغییرات زیستی خاص مثل یائسگی خاکستری و تباهش سلول‌های بدن را کنترل میکند خبر می دهد.
نیرومند ترین دلیل بر این دیدگاه از پژوهشی حاصل شده است. که نشان می‌دهد سلول‌های انسان امکان تقسیم شدن در آزمایشگاه یافتند ۵۰ تقسیم به علاوه یا منهای ده داشته اند.
با هرکسی نوعی خاصی از DNA کوتاه‌تر میشود. سرانجام آنقدر کم باقی می ماند که سلول های دیگر تقسیم نمی شوند. کوتاه شدن تلومر مانند ترمزی علیه جهش های جسمانی عمل می کند که وقتی سلولها تکثیر می شوند احتمال آن بیشتر است.
اما افزایش تعداد سلول‌های پیر نیز در بیماری مرتبط با سه ضعف عملکرد و مرگ و میر زودتر مشارکت دارد به طوری که قسمت زیست شناسی و محیط نشان می‌دهد پژوهشگران رفتارهای سلامتی و حالت های روانشناختی را مشخص کرده اند که به کوتاه شدن تلومر شتاب می دهند.
طبق نظریه دیگر به نام نظریه رویدادهای تصادفی دی ان ای در سلول های بدن از طریق جهش هایی که به طور خودانگیخته یا به صورت بیرون ایجاد می شوند به تدریج آسیب می بیند. وقتی اینها انباشته می‌شوند ترمیم و جایگزینی سلول کمتر کارآمد میشود و سلول‌های سرطانی نابهنجار تولید می‌شوند.
رادیکال آزاد
یک علت فرض شده درباره نابهنجاری های DNA و سلولی مرتبط با نهایی شدن رادیکال‌های آزاد و مواد شیمیایی که به طور طبیعی یافت می‌شوند بسیار واکنشی هستند. و هنگام وجود اکسیژن تشکیل می شوند.
وقتی مولکول های اکسیژن درون سلول تجزیه می شوند. این واکنش الکترونی را از میان برمی دارد رادیکال آزاد را به وجود می آورد. هنگامی که این رادیکال آزاد است پیرامون خود جایگزینی را جستجو میکند.
مواد سلولی مجاور DNA از جمله پروتئین و چربی های ضروری برای عملکرد سلول را تخریب میکند. تصور می‌رود که رادیکال‌های آزاد در بیش از ۶۰ اختلال پیری زیستی از جمله بیماری قلبی عروقی، بیماری های عصبی، سرطان، آب مروارید و آرتروز مفاصل دارد.
بدن ما موادی را تولید میکند که رادیکال‌های آزاد را بی اثر میکند. ولی صدماتی روی می‌دهند و به مرور زمان انباشته می شوند.
پیری زیستی در سطح بافت ها و اندام ها
با گذشت زمان تارهای پروتئین که بافتید سال دهنده بدن را تشکیل می‌دهند ارتباط هایی را با یکدیگر برقرار می کند. وقتی تارها که به طور طبیعی مجزا هستند ارتباط متقاطع برقرار می کنند.
بافت کم تر انعطاف پذیر می شود به پیامدهای منفی از جمله انعطاف ناپذیری پوست و اندام های دیگر تیره شدن عدسی چشم و بسته شدن شریان و صدمه دیدن کلیه ها می‌انجامد. ارتباط متقاطع را می‌توان مانند جنبه های دیگر بینی با عوامل بیرونی مانند ورزش منظم و رژیم غذایی سالم کاهش داد.
نارسایی تدریجی دستگاه درون ریز و آنها را تولید و ترسیم می کند. وسیله دیگری به سمت پیری است. که نمونه آن کاهش تولید استروژن در زنان است که به یائسگی ختم میشود.
چون هورمون خان در تعدادی از کارکردهای بدن تاثیر دارند. اختلال در دستگاه درون ریز می تواند تاثیرات گسترده بر سلامتی و بقا داشته باشد. تاکنون رژیم غذایی و فعالیت بدنی این روش‌ها برای محدود کردن این جنبه های پیری زیستی هستند
